Topo
FR
MARIO FERRETTI
Mario Ferretti (Ath, 1970) est un artiste sculpteur représenté par la galerie Nardone,
La Louvière. En novembre 2024, il expose à la galerie Espace-D en duo avec Valérie Berteau pour l’exposition « Topo ». Conçue ensemble, l’exposition réunit les deux univers des artistes, et leurs différents médiums de prédilection. Sculpture et photographie, projections et installations vont de pair. En créant un lien direct entre intérieur et extérieur, le visiteur pourra se projeter et même interagir avec les œuvres. Comme la lumière qui viendra traverser les fenêtres des maquettes, les souvenirs des lieux seront flottants.
Les créations de Mario Ferretti sont à la fois monumentales, et miniatures. Certaines de ses pièces existent en trois tailles. Elles découlent parfois de l’univers enfantin, et d’autres sont beaucoup plus féroces. Ses œuvres ont un aspect brut, et pourtant remplies de poésie. L’artiste sculpte le bois, il forge le métal, il peint, il assemble, il dessine et il façonne. Il donne vie à des objets évocateurs, dans un univers bien à lui. Celui du rouge et de la ferraille. Celui de l’arbre, des branches et du bois dans toute ses facettes. Et puis, il y a ces objets qui rappellent l’outillage, la table de chirurgie, le cabinet de curiosité. On retrouve aussi leurs formes, bien définies, en plans et en dessins. Parfois installé dans une mallette, parfois noué ou fixé. Archéologiques ou architecturales, faisant référence à l’enfance (jeu ou jouet), et même scientifiques, l’harmonie est dans les souvenirs intenses qu’exsudent les œuvres de l’artiste.
Mario Ferretti construit des maquettes d’intérieurs presque vides, emmurés de ciments et de métal. Il y a des pièces et des intérieurs, leurs murs suspendus ou emboitées. Un objet tel une figurine vient apporter une présence. Comme le vers d’un poème, un grain de charactère rappelle la vie. Qui a eu lieu, ou qui continue dans une lueur silencieuse. Ces intérieurs sont comme les décors de théâtre de notre imagination. On y joue, on y a rêvé. On y a vécu, ou peut-être qu’on s’y trouvera seul un jour.
VALÉRIE BERTEAU
Valérie Berteau (Bruxelles, 1975) est une artiste plasticienne, ses recherches artistiques se centrent autour de la photographie, avec une sensibilité particulière pour les gestes et la matière. Son travail se traduit en séries. Dans des juxtapositions, l’artiste explore les connexions et les liens entre différentes thématiques – qui pourtant s’entremêlent et donnent lieu à une poésie de dialogue.
Valérie Berteau projette des cartes topographiques sur des corps nus. Les deux géographies se glissent l’une sur l’autre, les textures de la peau s'enveloppent sur celles des rivières et des routes. Les différents monts, ceux du corps et ceux de la terre, créent de nouveaux reliefs. Les codes des cartes et ceux de nos formes se cognent. Elle écrit : « Le corps, ce territoire de mémoire, paysage désorienté dont le récit traverse continuellement de nouvelles latitudes, comme un résumé du monde et du temps qui passe. Un passage, tous azimuts. »
Dans sa série « Silent Scapes », l’artiste photographie des nuages en tirage noir et blanc. Comme le tableau ardoisé et sa craie, le blanc et le noir se soufflent dessus. Les nuages passent silencieusement devant nos yeux. Sur ces images, elle vient dessiner au fusain et à la mine de plomb le contour d’îles. Dans un jeu de forme, ces deux géographies s’associent à plat. Ces territoires du ciel ou de la terre, éphémères et mystérieux, viennent se poser en collage pour former un nouvel imaginaire.
Pour l’exposition « Topo », Valérie a photographié des lieux inhabités, en ruine, désolés. Elle leur redonne vie en introduisant des images des maquettes de Mario dans leurs architectures. Ambiguïté intrigante, elle applique de la couleur, presque incandescente, pour piquer la curiosité du regard et ajouter une profondeur. Un rappel à l’actualité, ou plus simplement aux rues de nos villes, aux maisons de nos enfances devenues souvenirs, ces images deviennent des artefacts de notre mémoire. Des topographies de nos vies.
NL
MARIO FERRETTI
Mario Ferretti (Ath, 1970) is een beeldhouwer die wordt vertegenwoordigd door Galerie Nardone, La Louvière. In november 2024 zal hij in de galerie Espace-D een duo vormen met Valérie Berteau voor de tentoonstelling "Topo". De tentoonstelling is samen ontworpen en brengt de werelden van de twee kunstenaars en hun verschillende voorkeursmedia samen. Beeldhouwkunst en fotografie, projecties en installaties gaan hand in hand. Door een directe link tussen binnen en buiten te creëren, kunnen bezoekers zichzelf projecteren en zelfs interactie hebben met de werken. Net als het licht dat door de ramen van de modellen valt, zullen herinneringen aan de plek zweven.
De creaties van Mario Ferretti zijn zowel monumentaal als miniatuur. Sommige van zijn stukken zijn er in drie maten. Sommige zijn geïnspireerd op de wereld van kinderen, terwijl andere veel woester zijn. Zijn werken hebben een rauwe uitstraling, maar zitten vol poëzie. De kunstenaar beeldhouwt hout, smeedt metaal, schildert, monteert, tekent en vormt. Hij geeft leven aan suggestieve objecten in een geheel eigen wereld. Rood en schroot. De wereld van bomen, takken en hout in al zijn facetten. En dan zijn er de objecten die doen denken aan gereedschap, operatietafels en rariteitenkabinetten. We vinden ook hun vormen, goed gedefinieerd, in plannen en tekeningen. Soms geïnstalleerd in een kist, soms vastgebonden of gefixeerd. Archeologisch of architecturaal, met verwijzingen naar de kindertijd (spelletjes of speelgoed), of zelfs wetenschappelijk, de harmonie zit in de intense herinneringen die de werken van de kunstenaar uitstralen.
Mario Ferretti bouwt modellen van bijna lege interieurs, ommuurd met cement en metaal. Er zijn kamers en interieurs waarvan de muren zijn opgehangen of in elkaar grijpen. Een object zoals een beeldje brengt een aanwezigheid met zich mee. Zoals een regel uit een gedicht, is een karakterkorrel een herinnering aan het leven. Leven dat heeft plaatsgevonden of dat voortduurt in een stille gloed. Deze interieurs zijn als de decors van onze verbeelding. We spelen erin, we dromen erin. We hebben er gewoond, of misschien zullen we er op een dag alleen zijn.
VALÉRIE BERTEAU
Valérie Berteau (Brussel, 1975) is een beeldend kunstenaar wiens artistiek onderzoek zich richt op fotografie, met een bijzondere gevoeligheid voor gebaren en materialen. Haar werk neemt de vorm aan van series. In juxtaposities verkent de kunstenares de verbanden en banden tussen verschillende thema's - die desondanks met elkaar verweven zijn en aanleiding geven tot een poëzie van dialoog.
Valérie Berteau projecteert topografische kaarten op naakte lichamen. De twee geografieën glijden over elkaar heen, de texturen van de huid omhullen die van rivieren en wegen. De verschillende montages, die van het lichaam en die van de aarde, creëren nieuwe reliëfs. De codes van de kaarten en die van onze vormen botsen. Ze schrijft: "Het lichaam, dit territorium van het geheugen, een gedesoriënteerd landschap waarvan het verhaal voortdurend nieuwe breedtegraden doorkruist, als een samenvatting van de wereld en het verstrijken van de tijd. Een doorgang in alle richtingen".
In haar serie 'Silent Scapes' fotografeert de kunstenaar wolken in zwart en wit. Als een krijtbord waaien zwart en wit over elkaar heen. De wolken trekken geruisloos aan ons voorbij. Over deze beelden tekent ze de contouren van eilanden in houtskool en grafiet. In een vormenspel komen deze twee geografieën vlak bij elkaar. Deze vluchtige en mysterieuze gebieden van de lucht en de aarde komen samen in een collage en vormen een nieuwe denkbeeldige wereld.
Voor de tentoonstelling "Topo" fotografeerde Valérie onbewoonde, verwoeste en verlaten plaatsen. Ze brengt ze weer tot leven door beelden van Mario's modellen in hun architectuur te introduceren. Een intrigerende dubbelzinnigheid, ze past kleur toe, bijna gloeiend, om de nieuwsgierigheid van het oog te prikkelen en diepte toe te voegen. Deze beelden herinneren ons aan actuele gebeurtenissen, of gewoon aan de straten van onze steden, aan de huizen uit onze kindertijd die herinneringen zijn geworden. Topografieën van ons leven.
